Υπάρχει δικαίωμα στην ύβρη; Πότε ο χαβαλές γίνεται βλασφημία; Προσωπικά έχω μεγάλες ανοχές στη σάτιρα, ακριβώς γιατί μεγάλα, δυσθεώρητα είναι και τα όρια του χιούμορ αλλά και της ανθρώπινης βλακείας. Ειδικά η βλακεία συνορεύει με το άπειρο. Δεν έχει νόημα να παλεύεις με τους ανόητους. Είναι μάταιο, σαν να παλεύεις με το γουρούνι στον λάκκο με τη λάσπη. Το γουρούνι το φχαριστιέται κι εσύ απλώς λερώνεσαι.
Ο κάθε ντενεκές βαφτίζει τη χυδαιότητά του «άποψη», «χιούμορ», ακόμη κι αν προσβάλλει βάναυσα την πλειοψηφία. Το έχουμε δει άπειρες φορές και από τους τηλεοπτικούς τιμητές, τάχα οργισμένους για το «δίκιο», κι ας είναι φυγόστρατοι, διεστραμμένοι κίναιδοι, λαμόγια. Τους έχουμε δει όμως με τον πιο χυδαίο τρόπο να χλευάζουν αγράμματα ανθρωπάκια, χοντρούς, κοντούς, ή να χρησιμοποιούν για την τηλεθέαση ακόμη και δύστυχους με εμφανή ψυχιατρικά προβλήματα. Ομως υπάρχει όριο και πρέπει να υπάρχει. Σε αυτή την ορθόδοξη χώρα, όπου χύθηκε>πολύ αίμα για την πίστη της πλειοψηφίας του έθνους, μπορείς να φτύνεις στα μούτρα το θρησκευτικό συναίσθημα των πολιτών και να το διεκδικείς ως δικαίωμα;
Μπορείς, αλλά υφίστασαι τις συνέπειες, που δεν είναι λιντσάρισμα ή κρεμάλα. Η Επανάστασή μας, αρέσει δεν αρέσει στα κνώδαλα της πολιτικής ορθότητας και στους αποδομητές, ήταν και θρησκευτική. Τους σουνίτες δυνάστες διώξαμε με το σπαθί και το ντουφέκι. Δεν το λέω εγώ. Το λέει ο Γέρος του Μωριά κι ο Μακρυγιάννης, που, όσο να ‘ναι, είναι πιο αξιόπιστοι από τον Αλαφούζο και τον Βερέμη. Και ας πούμε, εντάξει, θες να στηλιτεύσεις τάχα τη σιμωνία, την εκμετάλλευση κ.λπ.
Υπάρχει λοιπόν όριο κι ορθά το θέτει ο Νόμος. Οι γνωστοί φωταδιστές, που εργολαβικά πάντα αναλαμβάνουν την υπεράσπιση οποιασδήποτε ψευτοπροοδευτικής μπούρδας, ωρύονται για φονταμενταλισμό. Ενας ανόητος δημοσιογράφος έβριζε διαδικτυακά τον Δένδια και τον Σφακιανάκη, έκανε ακόμη και παραλληλισμούς με τον… Λαδά της δικτατορίας. Λοιπόν, ακούστε, ο τύπος αυτός, που έκανε τον προσβλητικό χαβαλέ του, ας πάει ν’ ανάψει μια λαμπάδα στη χάρη αυτών που χλευάζει, γιατί γεννήθηκε σε αυτόν τον τόπο και σε αυτόν τον νομικό πολιτισμό. Πήγε στον εισαγγελέα κι έφυγε με τα χέρια στις τσέπες, ελεύθερος, με τον δικηγόρο του, και τώρα δίνει συνεντεύξεις. Με τον δικηγόρο του θα πάει να δικαστεί, με ένα ολόκληρο κιτάπι δικονομικών εγγυήσεων και δικαιωμάτων. Μπορεί να αθωωθεί, μπορεί να καταδικαστεί. Αν καταδικαστεί για τις ιερόσυλες ανοησίες του δεν θα τον κρεμάσουν, το πολύ πολύ να του επιβληθεί μια ολιγόμηνη ποινή φυλάκισης, θα κάνει έφεση με ανασταλτικό αποτέλεσμα και, αν καταδικαστεί και στο Εφετείο, θα πάρει τριετή αναστολή και θα πάει σπίτι του, για να προετοιμαστεί για βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ή καριέρα τηλεπερσόνας της καθεστωτικής «προόδου».
Δεν πρόκειται να ξεσηκωθούν 250.000.000 ορθόδοξοι να ζητούν το κεφάλι του επί πίνακι. Δεν θα καούν πρεσβείες, δεν θα βιαστούν και δεν θα δολοφονηθούν πρέσβεις. Δεν θα τον επικηρύξει κανένας μητροπολίτης ή πολιτικός προτρέποντας τους πιστούς να τον σκοτώσουν. Οι συγκρίσεις λοιπόν της Ελλάδας με το φονταμενταλιστικό Ισλάμ δεν είναι παρά αποδείξεις της ιδεοληψίας ηλιθίων, που δεν σέβονται αυτόν τον τόπο, τον λαό του, την Ιστορία του. Πάντα ψάχνουν ένα τοτέμ φορτωμένο κουρέλια για να το λατρέψουν, να αποδείξουν την αριστεροσύνη και το ψευτοπροοδευτιλίκι τους. Νισάφι πια. Ας πάει ο λεβέντης, τον οποίον υπερασπίζονται, να απεικονίσει σε ισλαμική χώρα τον Μωάμεθ ή τον Αλλάχ με κεφάλι γαϊδάρου ή απλά να τον απεικονίσει ως γελοιογραφία. Θα τον περιποιηθούν δεόντως οι μερακλήδες πιστοί του Προφήτη και θα καταλάβει πόσο τυχερός είναι που ζει στην ορθόδοξη Ελλάδα.
Γιατί τελικά, αδέρφια, το πρόβλημά μας σε τούτη την πατρίδα που μας έλαχε δεν είναι έλλειμμα ελευθερίας αλλά περίσσευμα ασυδοσίας
Πηγή:
www.eglimatikotita.gr
