ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΚΑΡΓΑΚΟΣ: 'Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ 1821'

Ο ΝΑΥΑΡΧΟΣ ΛΥΜΠΕΡΕΙΣ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟ "ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ"

Ο ναύαρχος Χ.Λυμπέρης,είχε πάντα πιστούς υποστηρικτές και ορκισμένους πολέμιους. Αυτή η “πόλωση” επιδεινώθηκε μετά από τα Ίμια ,κρίση την οποία χειρίστηκε και ο ναύαρχος ως Α/ΓΕΕΘΑ. Η ιστορία των Ιμίων έχει ειπωθεί και από τη πλευρά του Χ.Λυμπέρη και από την πλευρά των πολιτικών που θέλησαν να μεταφέρουν και τις δικές τους ευθύνες στις πλάτες των ΕΔ.Παρόλα αυτά κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι γνωρίζει τη πλήρη αλήθεια.

Όλα αυτά τα χρόνια ο ναύαρχος ,”μιλά” μόνο μέσω του συγγραφικού του έργου.Αποφεύγει τη δημοσιότητα και τις δηλώσεις κι έχει επιλέξει να ζει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου στην επαρχία απ΄ όπου κατάγεται. Από εκεί ο ναύαρχος μετά από πάρα πολύ καιρό σπάει τη σιωπή του και μ΄ ένα άρθρο του σε τοπική εφημερίδα,παιρνει θέση για τη κρίση που βιώνουμε.

Στο άρθρο του ο ναύαρχος απαντά και στη φράση του Θ.Πάγκαλου “μαζί τα φάγαμε”.



Η ΚΡΙΣΗ ΠΟΥ ΔΙΕΡΧΟΜΕΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ, ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

Του Ναυάρχου ε.α.Χ. ΛΥΜΠΕΡΗ (Βήμα Αλιάρτου)

Διαπλέομεν χαλεπόν πέλαγος ως έθνος και κοινωνία με κλειστό τον ορίζοντα και απανωτά τα κτυπήματα του καιρού. Η αντοχή του σκάφους συνεχώς μειώνεται και η ακριβής θέση του μέσα στο πέλαγος δεν έχει προσδιοριστεί. Σο πλήρωμα διαπιστώνει ζαλισμένο Κυβερνήτη (πολιτική ηγεσία) ο οποίος εξέπεμψε σήμα κινδύνου (χρεοκοπία). Η σωτηρία του πλοίου έχει αφεθεί σε εξωτερική βοήθεια. Και όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις προσυμφωνούνται τα σωστικά. Αυτό σημαίνουν τα Μνημόνια και μαζί με τις υποστηρικτικές αυτών συμφωνίες. Σα λύτρα καλείται να τα καταβάλει ο ελληνικός λαός.

Με το κείμενο μου αυτό υποστηρίζω ότι η οικονομική πλευρά της κρίσης είναι απότοκος της πνευματικής κρίσης, η οποία συνδέεται και με την κρίση της εθνικής ταυτότητας και εθνικής κυριαρχίας.

Στο στρατηγικό κέντρο βάρους της κρίσης είναι στο πνευματικό πεδίο (αρετή, ήθος, γνώση, φιλοπατρία, δικαιοσύνη, εγκράτεια, πολιτισμός) και εκεί πρέπει να προσανατολισθεί η κύρια προσπάθεια για την έξοδο από την κρίση.

Η κρίση εθνικής κυριαρχίας είναι γεγονός τουλάχιστον από την μεταπολίτευση και εντεύθεν. Ανακηρύχτηκε ο ευδαιμονισμός ως κορυφαία επιδίωξη της ζωής μας, για την ικανοποίηση του οποίου προσφύγαμε σε αλόγιστο δανεισμό και καταναλώθηκαν ακόμη και εισερχόμενοι αναπτυξιακοί πόροι από την Ε.Ε. Οι επιδοτήσεις ξοδεύτηκαν σε αγορά διαμερισμάτων, οχημάτων με την πλήρη ανοχή, αν όχι συναλλαγή, του κράτους.

Οι πολιτικοί μας εκλογίκευαν τις υποχωρήσεις στη μη άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και με αναίδεια επεδόθησαν στη μεταφορά πολιτικών ευθυνών.

Οι εταίροι/σύμμαχοι μας υπήρξαν συναμαρτωλοί στη διαφθορά του ελληνικού συστήματος προμηθειών του ελληνικού κράτους.
Οι εντός κυκλωμάτων έδειξαν ανοχή στο έγκλημα, στην παρανομία. Φθάσαμε στην κρίση που βιώνει η Ελλάδα από την αμαρτωλότητα του πολιτικού κεφαλαίου απέναντι στο έθνος και τις αξίες καθώς και στη διαχείριση του εθνικού πλούτου.

Ερωτήματα

Πως απαντάει στον πολίτη η πολιτική ηγεσία στα ερωτήματα:
Γιατί υποφέρω;
Γιατί ξενιτεύομαι;
Γιατί χλευάζομαι και ταπεινώνομαι;
Γιατί με κοροϊδέψατε με τις υποσχέσεις σας;
Γιατί δεν αισθάνομαι ασφαλής μέσα στην χώρα μου;

Η απάντηση

« διότι όλοι μαζί τα φάγαμε» προκαλεί και δηλώνει έλλειψη γενναιότητας ανάληψης πολιτικών ευθυνών. Πίσω από την δοκιμασία και την παρακμή του ελληνικού λαού κρύ-βεται το πολιτικό σύστημα «Οι άρχοντες μας απειθούσι, κοινωνοί κλεπτών, αγαπώντες δώρα, διώκοντες ανταπόδομα »(Π.Διαθήκη, Ησαϊας).


Για τη σημερινή εικόνα της χώρας ταιριάζουν οι λόγοι του Ιερεμία:«Τις δώσει κεφαλή μου ύδωρ και οφθαλμοίς μου πηγήν δακρύων και κλαύσομαι τον λαόν μου τούτον ημέρας και νυκτός»; ﾓυνάνθρωποι μας ψελλίζουν «ψωμί», «νερό», «σκεπάσματα», φωνές που συγκλονίζουν την ψυχή μας. Οι δοκιμαζόμενοι είμαστε εμείς, εικόνες του ιδίου Θεού. Η ελληνική κοινωνία, με τα ίδια έργα αγάπης προς τον πλησίον, στέλνει ένα δυνατό μήνυμα πνευματικού πολιτισμού και κοινωνικής αλληλεγγύης για το οποίο είμαστε υπερήφανοι. Ταυτόχρονα γίνεται αποδέκτης του Θεϊκού λόγου: «Δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν. Επείνασα γαρ και εδώκατε μοι φαγειν, εδίψησα και εποτίσατε με, γυμνός ημην και περιεβαλατε με».

Αυτοκριτική

Στο να κοιταχθούμε στο εσωτερικό μας για να αξιολογήσουμε τις επιλογές μας και εντοπίσουμε τα λάθη μας, αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση εξόδου από την κρίση. Σο φορτίο της αυτομεμψίας είναι ελαφρύτερο της προβολής δικαιολογιών και μετακύλισης ευθυνών σε άλλους. Είναι με- γάλο κατόρθωμα να γνωρίζουμε τις αδυναμίες μας και να αναλαμβάνου-με την ευθύνη για το κοινό κακό.

Η πολιτική μας ηγεσία δεν έχει δείξει τις αρετές αυτές. Προσπάθησε με θεσμικά μπαλώματα και τη λειτουργία των εξεταστικών Επιτροπών να συγκαλύψει πολιτικά εγκλήματα. Δεν προείδε εγκαίρως τα επερχόμενα, δεν διαμορφώθηκε εθνικό σχέδιο χειρισμού της κρίσης, αγνοήθηκε ουσιαστικά η Βουλή. Η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα πολιτική εξουσία είναι εκείνη που κομματικοποίησε το κράτος, που εξέθρεψε το λαϊκισμό, που διαστρέβλωσε την λειτουργία του συνδικαλισμού, που προέβη σε διαπλοκή με τα μεγάλα συμφέροντα, που έδειξε εθελοδουλεία στους λογιζόμενους ως προστάτες. Η ελληνική παιδεία έγινε τόπος προσωπικού πειραματισμού των εκάστοτε υπουργών και σήμερα ουδείς είναι υπερήφανος για την εικόνα της. Λείπει το εθνικό σχέδιο σε βάθος χρόνου, η παραπαιδεία πλούτισε τους επιτήδειους. Στο έθνος χρειάζεται μία άλλη ποιότητα ηγεσίας, αποφασισμένη να παραιτηθεί ταις του βίου πραγματείας. Η αναπαλαίωση του υπάρχοντος πολιτικού κεφαλαίου δεν αποτελεί λύση.


Ο λαός οφείλει να καταδικάσει την πολιτική, ηθική, διανοητική ανεπάρκεια του παρελθόντος και να δώσει χώρο σε φιλοπάτριδες, έντιμους, ικανούς και συνετούς.
Ο ασύνετος άνθρωπος δεν υποφέρεται, είναι ανάξιος διαχειριστής εθνικών θεμάτων.«Άμμον και άλας και βώλον σιδήρου εύκοπον υπενεγκείν ή άνθρωπον ασύνετον » (ﾓοφ. ﾓειράχ).
Για την επιβίωση μας ως κοινωνία και έθνος δεν αρκεί να μη επαναληφθούν οι αμαρτίες του παρελθόντος, αλλά θα χρειαστεί προσωπική και συλλογική προσπάθεια για την επικράτηση της αρετής, της δικαιοσύνης και της λογικής του εθνικού συμφέροντος.

Η αμαρτωλότητα του δανεισμού

Ο δανεισμός με στόχο την παραγωγή πλούτου, τμήμα του οποίου θα προορίζεται στην εξυπηρέτησή του, είναι μια θετική επιλογή. Όταν όμως γίνεται για συντήρηση ενός επιπέδου ζωής, υπερβαίνοντος τις δυνατότητες του δανειζόμενου, τότε ο δανεισμός αποβαίνει καταστροφικός. Σε κρατικό επίπεδο αναλώθηκαν τα δάνεια (π.χ. Ολυμπιακοί 2004, εξοπλισμοί) με τον πιο αμαρτωλό τρόπο, εν μέσω διαφθοράς και αναστολής της πατριωτικής συνείδησης.


Η πατερική σοφία λέει ότι ο εθελούσιος περιορισμός των αναγκών είναι πλούτος. Ο Ησίοδος 750π.Φ. συμβούλευε: « Νήπιοι ουδέ ίσασιν όσο πλέον ήμισυ παντός » (οι ανόητοι δεν ξέρουν πόσο καλύτερο είναι το μισό από το όλο).
Εμείς χωρίς δικά μας χρήματα ξοδεύαμε τα δανεικά σε συμπόσια και τελετές και πτωχεύσαμε. «Μη γίνου πτωχός συμβολοσκοπών εκ δανεισμού, και ουδέν σοι εστίν εν μαρσίππω» ﾓοφ. ﾓειράχ (Μη γίνεσαι φτωχός, ετοιμάζων και παραθέτων συμπόσια και τραπέζια με δανεικά χρήματα, όταν δεν υπάρχει τίποτα στο δερμάτινο βαλάντιο σου). Ο οφειλέτης έχει δείξει η ιστορία, γίνεται δούλος του δανειστού. Ο Πλούταρχος στον λόγο του «περί του μη δει δανείζεσθαι» γράφει: «Οι οφειλέτες είναι όλοι δούλοι των δανειστών τους. Είναι δούλοι αναιδών, βαρβάρων, βάναυσων. Οι δανειστές σπέρνουν χρέη τα οποία συνοδεύουν πολλά βάσανα και πολλοί
τόκοι που δύσκολα ξεριζώνονται και οι οποίοι εξασθενούν και τελικά πνίγουν τις πόλεις».

Το ελληνικό κράτος από συστάσεως του το 1827 υπήρξε θύμα επιβουλής των δανειστών τους (Αγγλία, Γαλλία). Μέσα από τον δανεισμό εξασφάλισαν πλήρη έλεγχο των ελληνικών εξελίξεων. Σο επίβουλο σχέδιο των «προστάτιδων δυνάμεων», εντεταγμένο στη ρύθμιση του Ανατολικού Ζητήματος προέβλεπε αποκλεισμό ανασύστασης της Ρωμανίας ως διαδόχου της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Τίθεται το ερώτημα:
«Μήπως οι γεωπολιτικοί τριγμοί στη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική προμηνύουν νέα γεωπολιτική εικόνα; Με ποιο σχέδιο κινούμεθα;»

Τι προτείνει ο Πλούταρχος;

Φύγε για να απαλλαγείς από τον δανειστή εχθρό και τύραννό σου, που προσβάλει την ελευθερία σου, διαπραγματεύεται/πουλάει την αξιοπρέπειά σου, και αν δεν του δίνεις σε ενοχλεί. Αν πουλήσεις ρίχνει την τιμή, αν δεν πουλήσεις σε εξαναγκάζει. Η περιγραφή της συμπεριφοράς του δανειστού από τον Πλούταρχο αποδίδει με ακρίβεια τη σημερινή εικόνα της δανειολήπτριας Ελλάδας. Οι εταίροι μας κρατούν τα χαλινάρια και υπαγορεύουν τις κινήσεις μας. Οι πολιτικοί μας υπέκυψαν σε όλες τις απαιτήσεις των δανειστών μας.


Δανεισμός και εθνική ασφάλεια

Σοβαρή συνέπεια του δανεισμού πρέπει να θεωρείται και η αποδυνάμωση της εθνικής ασφάλειας, όπως και η αδυναμία άσκησης εθνικής πολιτικής. Η εθνική ισχύς της χώρας (οικονομική, πολιτική, κοινωνική, στρατιωτική και διπλωματική) υποφέρει σε περιβάλλον και περίοδο που απαιτείται το αντίθετο.

Υπάρχει σοβαρό ζήτημα εθνικής ασφάλειας όταν εκχωρείται μέρος της εθνικής κυριαρχίας σε άλλους, όταν αδυνατείς να ασκήσεις κυριαρχικά σου δικαιώματα, όταν αδυνατείς να αξιοποιήσεις και προστατεύσεις τον εθνικό σου πλούτο, όταν ο πολίτης αισθάνεται ανασφαλής μέσα στην χώρα του, όταν αδυνατείς να ελέγξεις την λαθρομετανάστευση, όταν ο λαός έχει περιπέσει σε ένδεια και όταν η πολιτική ηγεσία με λόγια και πράξεις της έχει περιθωριοποιήσει τις Ε.Δ. και τα Σ.Α.

Είναι πολιτική μικρότητα και ανευθυνότητα να αποκαλούνται στελέχη την Ε.Δ. καραβανάδες, τραμπούκοι και αντιπαραγωγικοί.
Σε ανθρώπους που δεσμεύτηκαν με θυσία ζωής δια όρκου στην εκτέλεση του καθήκοντος οφείλεται τιμή και σεβασμός. Η γενική χρήση του όρου ένστολοι για τα στελέχη των Ε.Δ. και των Σ.Α., νέο αντίγραφο αμερικανικής κοπής, εισβάλει απωθημένα και ουδέποτε ίσχυε στην ιστορία μας.

Προσδοκία πολιτικής αλληλεγγύης εταίρων στην εξισορρόπηση εξωτερικών απειλών
Μου είναι δύσκολο να πιστέψω σε εταιρική (και συμμαχική) αλληλεγγύη στην αντιμετώπιση εξωτερικών προκλήσεων ασφάλειας της χώρας. Τη δυσπιστία μου εδράζω σε τρεις λόγους:

Πρώτον – την υπερτριακονταετή περίοδο της τουρκικής επιθετικότητας σε βάρος της Ελλάδας δεν λειτούργησαν στη βάση δικαίου αλλά με καθαρά γεωπολιτικά κριτήρια. Περιορίστηκαν σε συμβουλές και πιέσεις προς την Ελλάδα.

Δεύτερον - Οι Ευρωπαίοι άφησαν τις ΗΠΑ να έχουν τον πρώτο και κύριο λόγο στον χειρισμό κρίσεων στη ΝΑ Ευρώπη και Α. Μεσόγειο.

Τρίτον – Η στάση των εταίρων στην τρέχουσα κρίση επιβεβαίωσε ότι απουσιάζει η στρατηγική αντίληψη και επικρατεί η λογιστική.
Είμαστε μακριά ακόμη από μια Ε.Ε. συγκροτημένη σε ενιαία πολιτική οντότητα. Ο Βορράς δεν θέλει να μεριστεί τα προβλήματα της περιφέρειας και ως εκ τούτου μένει ανοικτό το ενδεχόμενο μη πραγμάτωσης της Ευρωπαϊκής Συμπολιτείας.
Είναι καιρός να επανεκτιμήσουμε στην Αθήνα (όχι στις Βρυξέλλες) και τα περιθώρια αναζήτησης εξωευρωπαϊκών στρατηγικών συνεργασιών.

Ως Έλληνας πολίτης αισθάνομαι τους εταίρους να έχουν βυθίσει το ράμφος τους στον υπερχρεωμένο Έλληνα. Ταυτόχρονα όμως αισθάνομαι ντροπή για την ελληνική πολιτική μας ηγεσία.

Σε ένα κόσμο που αλλάζει με όρους γεωπολιτικής και γεωοικονομικής θα ανέμενε ο Ευρωπαίος πολίτης να απασχολούν την ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία τα μακροπροβλήματα και να μην εγκλωβίζεται αυτή στα νομισματικά και μόνον.

Στο να αυτοθαυμάζονται οι Βορειοευρωπαίοι για τη δύναμη τους την οικονομική και να καυχώνται με έπαρση και αλαζονεία, ενώ έχουν εναποθέσει τη στρατηγική διόπτρα και παραβλέπουν το στρατηγικό χρόνο, αποτελεί ανοησία. Ο πλούτος μιας χώρας δεν είναι μόνον υλικός αλλά και πνευματικός. Η εικόνα μιας χώρας δεν μετράται στον μικρόχρονο αλλά τον μακρόχρονο.

Οι ταπεινωτικές αναφορές για τους Έλληνες από βορειοευρωπαίους πολιτικούς και ΜΜΕ να μην μας πτοούν αλλά να ενεργοποιούν το φιλό-τιμο και τη σπουδή για την οικονομική απεξάρτηση από τους δανειστές.

Είμεθα υπερήφανοι ως Έλληνες διότι σε ιστορικές στιγμές για ην Ευρώπη και τον κόσμο στα διλήμματα: ελευθερία ή θάνατος, αξιοπρέπεια ή συμβιβασμός, αντίσταση ή βούτυρο, προτιμήσαμε τα πρώτα και περιφρονήσαμε τα δεύτερα.
Η ταυτότητά μας, παρά την κρίση που διερχόμεθα, συνεχίζει να προσδιορίζεται από την αγάπη και τον πολιτισμό. Αγαπήσαμε τον πολιτισμό, δημιουργήσαμε πολιτισμό και ως κοινωνία (λαός + εκκλησία) δείχνουμε αγάπη στον πλησίον χωρίς διακρίσεις φυλής, θρησκεύματος.

Το αίτημα της δικαιοσύνης

Στην κοινωνία επικρατεί το αίσθημα της αδικίας, όπως αυτή εκδηλώνεται με τις προσωποληψίες, την παρανομία, την αναξιοκρατία κ.α. Χρειάζεται να υπακούμε στο δίκαιο και να αντιστεκόμαστε στην αδικία, διότι αυτό απαιτεί ο πολιτισμός μας και το εθνικό συμφέρον. Η δικαιοσύνη έχει μεγαλύτερη δύναμη από την αυθαιρεσία «Όσοι βγάζουν σωστές αποφάσεις και δεν βγαίνουν έξω από το δίκαιο, τούτων η πόλις ευημερεί,και ευτυχεί ο λαός που ζει σ΄αυτήν » (Ησίοδος).
Οι Πατέρες της Εκκλησίας συνδέουν τα Πάθη της οικουμένης με τον χωρισμό του ανθρώπου από τον Θεό. Η σημερινή κρίση είναι εμπαιγμός του ανθρώπου, η πνευματική χαλάρωση οδηγεί σε δοκιμασίες. Ο Θεός δεν εκδικείται, δεν μαστιγώνει τον άνθρωπο (λαό) αλλά μέσω των δοκιμασιών τον παιδαγωγεί. Θα πρέπει από την δοκιμασία που διερχόμεθα ως κοινωνία να εξέλθουμε ωριμότεροι, πνευματικώτεροι και συνετοί.
«Ιδού εγώ επάγω επί τον λαόν τούτον τον καρπόν της αποστροφής αυτών ….. Εγώ ψωμιώ αυτούς οδύνην και ποτιώ αυτούς ύδωρ πικρόν » (Ιερεμίας).

Η νεολαία σε σύγχυση

«Το μεγαλύτερον απ’ όλα τα συμφέροντα της Πατρίδος μας είναι η χρι στιανική και εθνική εκπαίδευσις των Ελληνοπαίδων» (Ι. Καποδίστριας 1Δεκ. 1827).
Η πολιτική ανεπάρκεια, ο καιροσκοπισμός και η διαπλοκή με μεγαλοσυμφέροντα εξέθρεψαν την παραπαιδεία, αλλοίωσαν τον χαρακτήρα της εκπαίδευσης και έχουν οδηγήσει τη νεολαία σε σύγχυση, χωρίς ελπίδα.
Έχουν περάσει σχεδόν σαράντα χρόνια από την μεταπολίτευση καικατέστη αδύνατον να συμφωνηθεί και πραγματωθεί ένα εθνικό σχέδιο μακράς πνοής.
Η Ελλάδα οφείλει να στηρίξει τις ελπίδες διακεκριμένης παρουσίας μέσα στον κόσμο, να πάρει την θέση που της ανήκει, στον πλούτο της γνώσης και την αρετή. Παραμένει ανησυχητικό το φαινόμενο της ελλιπούς γνώσης από τους Ελληνόπαιδες της γλώσσας και της Ιστορίας. Αποτελεί σύμπτωμα πνευματικής άνοιας (αλτσχάιμερ) το περιορισμένο λεξιλόγιο της νεολαίας.
Η αλλαγή του χαρακτήρα του μαθήματος των θρησκευτικών με την επιχειρούμενη αλλοίωση της Ιστορίας και την αφαίρεση θρησκευτικών και εθνικών συμβόλων από δημόσια καταστήματα συντελούν στην έτι περαιτέρω αποδυνάμωση της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των νέων.
Όταν καλούμεθα να επιλέξουμε μεταξύ αθεϊσμού και Ορθοδοξίας, και μεταξύ Βρυξελλών και Αθηνών αδίστακτα επιλέγουμε Ορθοδοξία και Αθήνα. Επί χρόνια, υπό το πρόσχημα της ελευθερίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, καλλιεργήθηκε η ανυποταξία, η αναρχία, η σύγχυση μεταξύ πατριωτισμού και εθνικισμού και η αποστροφή από την Ελληνική και Ορθόδοξη Παράδοση. Η αποχή εκ των μαθημάτων, οι καταλήψεις Πνευματικών Ιδρυμάτων, η καταστροφή της εκπαιδευτικής υποδομής αποτελούν μορφές διεκδίκησης. Ασφαλώς και η νεολαία ως ζωντανό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας έχει δικαίωμα να βουλεύεται και εκφράζεται και να αγωνίζεται για την αναβάθμιση της παιδείας, αλλά αυτά με πολιτισμένο, νηφάλιο διάλογο και επιχειρήματα, όχι με καταστροφές που καλείται να αποκαταστήσει ο Έλληνας πολίτης.
Χρειάζεται να αυξηθεί ο κόπος της γνώσης, να δείξουμε φιλοπατρία, να αποδεχθούμε θυσίες και να αγαπήσουμε την αρετή για να δουν τα μάτια της νεολαίας ένα χαμόγελο στο αύριο.

Έξοδος από την κρίση

Στις διαπιστώσεις και τα μοιρολόγια πρέπει να διαδεχθούν σχέδια κα ενέργειες εξόδου από την κρίση. Να μην αφήσουμε την πατρίδα μας να ξεψυχήσει υπό το κράτος της σκληρής δοκιμασίας που διέρχεται. Να ζήσουμε τον χρόνο με τη διάσταση του μέλλοντος, να καλύψουμε το ερώτημα: «Τι γαρ ουν ημείς ποιήσωμεν»;
Στις φλόγες που καίνε την ελληνική ψυχή εμείς, με τα λάθη μας καιτις αμαρτίες μας, τις ανάψαμε, και εμείς πρέπει να τις σβήσουμε για να αποφευχθεί η ερήμωση του τόπου. Ακόμη περισσότερο, να τις μετατρέψουμε σε δροσιά του αγώνα που οφείλουμε κάνουμε. Να εμπιστευθούμε τις δυνάμεις μας, να ενεργήσουμε με αυτοπεποίθηση στην οικοδόμηση μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από τις παθογένειες του παρελθόντος. Ας μη φοβηθούμε τον ονειδισμό ανθρώπων και να μη ηττηθούμε, υποκύπτοντες στην αλαζονεία τους. Ας μη μας φοβίζουν, ούτε να μας κάμπτουν, ο λοιδωρίες και ταπεινωτικές συμπεριφορές ορισμένων ανι-στόρητων άμα και αγενών της βόρειας Ευρώπης.

Καταθέτω σκέψεις, ως απάντηση του παραπάνω ερωτήματος, εκτός του πεδίου της οικονομίας. Επιμένω στο πνευματικό (υπό την ευρεία έννοια) χαρακτήρα της δοκιμασίας. Στον τομέα αυτό διαθέτουμε ίδιον δυνατό φως, τον πολιτισμό μας, την Ορθόδοξη Παράδοση και την Ιστορία μας. Δεν έχουμε ανάγκη τη Δύση. Αυτό που χρειάζεται είναι να αποβάλουμε την αμαρτωλότητά μας που επιδείξαμε έναντι του Θεού, πατρίδας και συμπολιτών μας. Καλοδεχούμενη είναι η μεταφορά από τους εταίρους τεχνογνωσίας σε ζητήματα οργάνωσης
- λειτουργίας-ελέγχου της Δημόσιας Διοίκησης. Στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα πρέπει να διακρίνουμε το σημαντικό από το ασήμαντο, το ουσιαστικό από το επουσιώδες και να προταχθεί το συλλογικό από το ατομικό.
Ως πολίτες αυτής της χώρας, την ώρα αυτή η θέση μας δεν είναι στους θεατές του σε εξέλιξη του ευρισκομένου δράματος, αλλά στους συμμετέχοντες στην λύση του δράματος. Είμεθα ένα καράβι τσακισμένο με αβαρίες μεσοπέλαγα. Η αντοχή του συνεχώς μειώνεται, ο χρόνος πιέζει, ο κυβερνήτης είναι ζαλισμένος και ο λαός, στον ρόλο του εφοπλιστή, αφού ενημερωθεί για την πραγματική κατάσταση είναι υπεύθυνος να επιλέξει τόσο το λιμάνι προορισμού όσο και τον αξιόπιστο Κυβερνήτη (πολιτική ηγεσία).
Τα μείζονα εθνικά μας θέματα παιδεία, νεολαία, ασφάλεια, μεταναστευτικό, οργάνωση κράτους, οικονομία, περιβάλλον, ενέργεια κ.α. θα πρέπει να αποτελέσουν τον κορμό ενός εθνικού σχεδίου που θα διαμορφωθεί και αποφασιστεί στην Αθήνα.
Είναι ώρα να μετρήσουμε ως πολίτες τις ευθύνες μας με την τιμή και το συμφέρον της πατρίδας. Να πιστέψουμε ότι όταν η πόλη ευτυχεί τότε και ο πολίτης είναι ευτυχής.
Καθοριστική στην πορεία της χώρας είναι η ποιότητα του πολιτικού της κεφαλαίου, και ως εκ τούτου στη δημοκρατία ή συμμετοχή του πολίτη στην εκλογή της ηγεσίας του θα πρέπει να είναι υπεύθυνη. Θα χρειαστούμε πραγματικούς ηγέτες ικανούς να διαχειριστούν τα εθνικά θέματα, παραιτούμενοι ταις του βίου πραγματείαις ίνα τω στρατολογήσαντι (έθνος) αρέσουν.
Ο ηγέτης απευθύνεται προς τον λαό με συνετό λόγο και τον εμπνέει με το παράδειγμά του. Έχει το θάρρος να του πει: «όψεσθε απ’εμού και ούτω ποιήσετε» (Κριταί Ζ, 17)
Ο Ιωάννης Καποδίστριας είναι ένα φωτεινό παράδειγμα πολιτικού ηγέτη με αίσθηση της αποστολής, με αγνότητα φιλοπατρίας, με ευγενή αισθήματα, ελκόμενος από το πάθος της προσφοράς προς την πατρίδα. Όχι μόνον παραιτήθηκε του δικαιώματος αποζημίωσης αλλά διέθεσε και όλες τις οικονομίες του (25.000 γαλλικά φράγκα) για να στείλει στην Ελλάδα παξιμάδια και πυρομαχικά. Έγραφε σε επιστολή τον Νοέμβριο1827 «….ύστερον από όλα αυτά δεν έχω τίποτε να δώσω επειδή δεν μένει πλέον τίποτε και το αδύνατον ουδείς πράττει».
Ο λαός έχει ευθύνη να επιλέξει ηγέτες συνετούς, φιλοπάτριδες, φιλόθεους, οξύνοες, ρεαλιστές, με καταγεγραμμένα την εντιμότητα, την λιτότητα χρήσης του δημοσίου πλούτου, την παραίτηση δικαιωμάτων, τον μη πλουτισμό κατά την άσκηση της εξουσίας. Οι αδοκίμαστοι, νέοι πολιτικοί, θα πρέπει να έχουν διέλθει της διαδικασίας «άξιος», πριν την υποψηφιότητά τους, από την τοπική κοινωνία που θα εκπροσωπήσουν. Η δημοκρατία θα λειτουργήσει αποτελεσματικότερα εφόσον οι Έλληνες πολίτες ενδιαφερθούν για τα κοινά και διεκδικήσουν απολογισμό από τους άρχοντες.
Επιτέλους, να υπάρξει άρωμα ήθους, αρετής και φιλοπατρίας στους πολιτικούς μας ηγέτες και ευρύτερα σε όσους ηγούνται κρατικών δραστηριοτήτων.
Τούτο να γνωρίζουμε ότι, όσο πιο μακριά σταθούμε από το χρέος μας τόσο πιο κοντά θα βρίσκεται ο τάφος της Ελλάδας.
Πιστεύω ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας έχουν την ευκαιρία να πρωτοστατήσουν ως υπόδειγμα στη μεταμόρφωση της δημόσιας λειτουργίας, στην οποία θα επικρατήσει η πειθαρχία, ο σχεδιασμός, ο έλεγχος/μέτρηση του αποτελέσματος, η λιτότητα, η δικαιοσύνη, το συμφέρον τους έθνους.

Πηγή: www.onalert.gr

Η ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΑΚΙΝΗΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ

«Ο πρώτος τίτλος ιδιοκτησίας» είναι ο τίτλος της εφημερίδα Radikal που κάνει αναφορά στο θέμα της επιστροφής των παράνομα κατασχεμένων από την Τουρκία, ακινήτων των μειονοτικών ιδρυμάτων στην Κωνσταντινούπολη.

Το μεσημέρι της Πέμπτης το τουρκικό δημόσιο επέστρεψε το πρώτο ακίνητο που είχε κατασχέσει , αυτό του σχολείου του Γαλατά. Η πρόεδρος της κοινότητας του Γαλατά παρουσιάστηκε στο κτηματολόγιο και παρέλαβε τον τίτλο ιδιοκτησίας.

Το συγκεκριμένο σχολείο πριν από 23 χρόνια είχε περάσει στα χέρια του τουρκικού δημοσίου.

Η Άγκυρα έχει ανακοινώσει πως θα επιστρέψει όλα τα ακίνητα που έχουν κατασχεθεί παράνομα από το τουρκικό δημόσιο. Διαβεβαιώσεις έχει δώσει και ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούοτλγου. Τα ελληνικά ιδρύματα στην Κωνσταντινούπολη διεκδικούν περίπου 1000 ακίνητα τα οποία έχουν μεταβιβαστεί παράνομα στην ιδιοκτησία της υπηρεσίας των βακουφίων της Άγκυρας. Χθες ήταν η πρώτη ημέρα της δικαίωσης.

Πηγή: www.onalert.gr

ΣΑΒΒΑΣ ΚΑΛΕΝΤΕΡΙΔΗΣ: Ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ, Ο ΒΑΓΟΥΡΗΣ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΦΙΛΟΣ (Ο ΜΑΡΤΗΣ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ)

Ο Μάρτιος είναι σημαντικός μήνας για ολόκληρο τον Ελληνισμό, αφού εκτός από την έναρξη του αγώνα για την Εθνική μας Παλιγγενεσία, το μήνα αυτό έχασαν τη ζωή τους, αγωνιζόμενοι για τα εθνικά ιδανικά και για την πατρίδα τρεις σημαντικοί ήρωες του Κυπριακού Αγώνα.

Ο πρώτος ήταν ο Γρηγόρης Αυξεντίου, πρωτοπαλίκαρο και υπαρχηγός του στρατηγού Γρίβα και της ΕΟΚΑ, ο οποίος ήταν ίσως ο πιο τυχερός από τους τρεις, αφού πρόλαβε και αγωνίστηκε επί τρία ολόκληρα χρόνια για την ελευθερία, πριν πέσει νεκρός από τα πυρά των Άγγλων. Ήταν 3 Μαρτίου 1957, όταν οι Άγγλοι αποικιοκράτες, αφού ανακάλυψαν το κρησφύγετο του ‘Ζήδρου’, όπως ήταν ένα από τα ψευδώνυμα του Γρηγόρη Αυξεντίου, κοντά στη Μονή Μαχαιρά, το περικύκλωσαν με ειδικές δυνάμεις, τεθωρακισμένα οχήματα και ελικόπτερα, καλώντας τον Κύπριο αγωνιστή να παραδοθεί. Ο Γρηγόρης, αφού άφησε τους συντρόφους του να διαφύγουν με ασφάλεια, αρνήθηκε να παραδοθεί και να πέσει ο ίδιος στα χέρια των αποικιοκρατών. Έμεινε εκεί, στη σπηλιά, και πολέμησε μέχρι τέλους σκοτώνοντας αρκετούς Άγγλους και στο τέλος άφησε την τελευταία του πνοή μέσα στο κρησφύγετό τους, που πυρπολήθηκε από τους διώκτες του. Η σωρός του δεν παραδόθηκε ποτέ στους συγγενείς του, υπό το φόβο διαδηλώσεων κατά τη διάρκεια της κηδείας του, η οποία έγινε στις Κεντρικές Φυλακές της Λευκωσίας, στα λεγόμενα «Φυλακισμένα Μνήματα», εκεί όπου η θηριωδία των Άγγλων δεν μπορεί να βρει ανταγωνιστή.

Ο Γιάννης Ρίτσος, εκείνες τις μέρες, συγκλονισμένος από τον ηρωικό θάνατο του Αυξεντίου, που προτίμησε να καεί ζωντανός παρά να παραδοθεί στον εχθρό, έγραψε τον «Αποχαιρετισμό», στον Γρηγόρη, όπου λέει μεταξύ άλλων:
Λέω τον αριθμό των χρόνων μου και κλαίω ξέροντας πως θα τον προσθέσετε στη δόξα του έθνους μας (ας μου συχωρεθεί κι αυτή η τελευταία μου αδυναμία).
Ακούω αυτόν τον αριθμό στα χείλη σας και θάθελα να τον φιλήσω πάνω στα χείλη σας.
Ήμουν ίσως μικρός για τη δόξα – ίσως μικρός για μια τέτοια ευτυχία.
Μια πράξη σωστή είναι το πήδημα του ανθρώπου έξω απ’ τη μοναξιά.
Είναι το σφίξιμο χιλιάδων χεριών κι ο όρκος όλων.
Είμαι έτοιμος.
Δε δέχομαι, όχι, τη θυσία για το θάνατο. Τη δέχομαι μονάχα για τη ζωή – για μια ζωή που πια δεν θ’ απαιτεί καμιά θυσία. Είμαι έτοιμος.
Ποτέ δεν θα μπορούσα να πιστέψω πως η στενότητα μιας σπηλιάς μπορούσε να έχει τόση ευρυχωρία, μπορούσε να χωρέσει την πατρίδα με τις ελιές της, τ’ ακρογιάλια της, τα βάσανά της, με τα καΐκια της, μ’ ολάνοιχτα πανιά στον αντρίκιον αγέρα της, τον κόσμο με τα φλάμπουρά του, τα όνειρά του, τις καμπάνες του και τα μικρά αγριόχορτα. Ανασαίνω, μέσα σ’ αυτό το πέτρινο τούνελ που η έξοδός του είναι το ίδιο το στόμιο του ήλιου.
Το ξέρω: από δω, κατ’ ευθείαν, θα περάσω νεκρός μες στον κόσμο. Μην κλαίτε.
Και ξέρω τώρα, όσο ποτέ, πως είναι δυνατή η Ελευθερία. Γεια σας.
Τούτη την ώρα δεν τρομάζω τα μικρά ή μεγάλα λόγια – μπορώ να σκουπίσω τα μάτια μου στη σημαία μας, μιας και το ξέρω: στην απόλυτη στιγμή μου μες απ’ το στόμιο του θανάτου, οι συναγωνιστές μου θα παραλάβουν απ’ τα χέρια μου φλεγόμενη τη σημαία του ανένδοτου αγώνα, φλεγόμενη σαν πύρινο άλογο ικανό να διασχίσει το άπειρο και το θάνατο, σαν άσβηστη δάδα μέσα σ’ όλες τις νύχτες των σκλάβων, φλεγόμενη η σημαία μας σα μέγα αστραφτερό δισκοπότηρο για την άγια Μετάληψη του Κόσμου.
Μπορώ να επαναλάβω:
«Λάβετε, φάγετε, τούτο εστί το σώμα και το αίμα μου – το σώμα και το αίμα του Γρηγορίου Αυξεντίου, ενός φτωχόπαιδου, 29 χρονώ, απ΄ το χωριό Λύση, οδηγού ταξί το επάγγελμα, πούμαθε στη Μεγάλη Σχολή του Αγώνα τόσα μόνο γράμματα όσα φτιάχνουν τη λέξη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και που σήμερα, 2 του Μάρτη 1957, κάηκε ζωντανός στη σπηλιά της Μονής Μαχαιρά και σήμερα, μέρα Σάββατο –μην το ξεχάσετε σύντροφοι- στις 2 η ώρα μετά τα μεσάνυχτα και 3 πρώτα λεπτά, γεννήθηκε ο μικρός Γρηγόρης ανάμεσα στα ματωμένα γόνατα της πλάσης.

Ο δεύτερος της ιερής αυτής παρέας ήταν ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ο Βαγουρής, όπως τον έλεγαν οι δικοί του, που δεν πρόλαβαν να τον χαρούν, όπως δεν πρόλαβε να τον χαρούν οι συμμαθητές του κι ο Ελληνισμός, όπως δεν πρόλαβε να χαρεί κι ο ίδιος τη ζωή, αφού την αποχαιρέτισε σε ηλικία μόλις 18 ετών, κρεμασμένος στο σχοινί της αγχόνης των εχθρών σφετεριστών της πατρίδας του.
Το μόνο που πρόλαβε να κάνει ο Βαγουρής, ήταν να αγαπήσει παράφορα και με ακατανίκητο πάθος την Ελλάδα, για την οποία πέθανε υπερήφανα και με χαρά, αφήνοντας μια μέρα πριν τον απαγχονισμό του, στις 14 Μαρτίου 1957, το τελευταίο γράμμα:
Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί.
Θάφτηκε κι αυτός στα “Φυλακισμένα Μνήματα” για να μην γίνουν διαδηλώσεις στην κηδεία του και φουντώσουν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, για να ακολουθήσει χρόνια μετά ένας άλλος ήρωας, αγωνιστής της Ελευθερίας κι αυτός, που έπεφτε νεκρός από αδελφικό χέρι που όπλισε ο βάρβαρος Τούρκος κατακτητής αυτή τη φορά.

Ήταν βράδυ Κυριακής, στις 20 Μαρτίου 1994, όταν έπεφτε νεκρός ο Θεόφιλος Γεωργιάδης μπροστά στο σπίτι του, στη Λευκωσία, από όπλο που κρατούσαν συμπατριώτες μας, όπλο που όπλισε το τουρκικό κράτος, για να εκδικηθεί τους πολύχρονους αγώνες του Θεόφιλου για τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Κούρδων και την συναρτώμενη με τον αγώνα αυτόν ελευθερία της μαρτυρικής Κύπρου.
Τις μέρες αυτές που περιμένουμε να γιορτάσουμε την επέτειο της εθνικής μας παλιγγενεσίας εδώ στην Ελλάδα, ας αφιερώσουμε λίγες στιγμές και στη μνήμη των Κυπρίων αγωνιστών που πέθαναν για την Ελλάδα. Είναι εθνικό χρέος η μνήμη, όπως εθνικό χρέος μας είναι να μην ξεχνούμε ποτέ ότι η Κύπρος δεν είναι καθόλου μακριά.
Δημοσιεύθηκε στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ της Παρασκευής

ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ - ΠΕΜΠΤΗ 15/3/2012: ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΩΝ ΓΡΗΓΟΡΗ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ ΚΑΙ ΕΥΑΓΟΡΑ ΠΑΛΛΙΚΑΡΙΔΗ

Η Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ. σας προσκαλεί στην μεγαλειώδη εκδήλωση μνήμης που διοργανώνει προς τιμήν των ηρωομαρτύρων του εθνικοαπελευθερωτικού - ενωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ 55-59, Γρηγόρη Αυξεντίου και Ευαγόρα Παλληκαρίδη.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο οίκημα μας (Παιανίας 5-7, Ζωγράφου – Αθήνα) την Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012 και ώρα 20:00.

Στην εκδήλωση επίσημος καλεσμένος και κύριος ομιλητής θα είναι ο πρόεδρος του «Συνδέσμου Πολιτικών κρατουμένων ΕΟΚΑ» , κ. Γιάννης Σπανός. Η εκδήλωση θα περιλαμβάνει επίσης παρουσιάσεις από μέλη της παράταξης μας για τους δύο ήρωες, ενώ θα υπάρξει και μουσικό πρόγραμμα, με τραγούδια του αγώνα της ΕΟΚΑ.

Για περισσότερες πληροφορίες:
6973665511 – Στυλιανός
2107754760

"Για σένα, Κύπρο αθάνατη,
Πατρίδα σκλαβωμένη,
Θα δώσω απ' το αίμα μου,
Κάθε σταλαματιά.

Για να σε δω ελεύθερη,
Και χιλιοδοξασμένη.
Δε θα διστάσω, Κύπρο μου,
Nα πέσω στη φωτιά"

Ευαγόρας Παλληκαρίδης

Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.

ΝΑ ΜΗ ΞΕΧΝΑΜΕ (ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ) - 13/3/1957: ΑΠΑΓΧΟΝΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΑΓΓΛΟΥΣ ΤΟΥ 18ΧΡΟΝΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΤΗΣ ΕΟΚΑ ΕΥΑΓΟΡΑ ΠΑΛΛΙΚΑΡΙΔΗ

Έχουν περάσει 55 χρόνια από τότε που ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ο έφηβος ποιητής ανέβαινε στο ικρίωμα της αγχόνης, νέος και ωραίος ως άγγελος, γενναίος όπως ταιριάζει στους ήρωες, αλύγιστος και περήφανος ως Έλληνας.

Στο τελευταίο γράμμα του δήλωνε: «Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει.
Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα....»»»»

Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί.»

Απαγχονίστηκε στις 13 Μαρτίου 1957, σε ηλικία μόλις 18 ετών.

Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης γεννήθηκε στην Τσάδα της Πάφου, στις 28 Φεβρουαρίου 1938. Ήταν το τέταρτο παιδί της οικογένειας του Μιλτιάδη.Στην οικογένεια του Ευαγόρα ανήκει – δεύτερος ξάδερφος – και ο ήρωας Στέλιος Μαυρομμάτης που ανέβηκε και αυτός, λίγους μήνες πριν τον Ευαγόρα, τα σκαλοπάτια της αγχόνης.

Το χρονικό προς την αγχόνη…

01 Ιουνίου 1953: οι Άγγλοι κυβερνήτες ετοιμάζονται να γιορτάσουν το λαμπρότερο τους εθνικό γεγονός, τη στέψη της νέας βασίλισσας Ελισάβετ, σε όλες τους τις αποικίες, ανάμεσα και η Κύπρος. Παντού όλα είχαν ετοιμαστεί στην εντέλεια. Σε μια πλατεία της Πάφου οι μαθητές οργανώνουν διαδηλώσεις διαμαρτυρίας και ζητούν την αφαίρεση της αγγλικής σημαίας από τα προπύλαια του σχολείου τους. Οι συγκρούσεις αρχίζουν. Ο δεκαπεντάχρονος ακόμα τότε Ευαγόρας, σκαρφαλώνει σε μια κολόνα των προπυλαίων και ρίχνει κάτω την αγγλική σημαία, την οποία οι άλλοι μαθητές ξεσχίζουν και της δίνουν φωτιά. Η σύγκρουση τότε, μεταξύ Άγγλων και μαθητών παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις. Από την ώρα εκείνη ο Παλληκαρίδης νιώθει να τον σφίγγουν οι αλυσίδες της σκλαβιάς. Θέλει να τις σπάσει και να ζήσει ελέυθερος, ελαφρός, αδέσμευτος. Και προσμένει την ευλογημένη ώρα…

17 Νοεμβρίου 1955: Ο Ευαγόρα πήρε το δρόμο για το σχολείο. Στον περίβολο του γυμνασίου, όλοι οι μαθητές συγκεντρωμένοι και κραυγάζοντας συνθήματα επέμεναν να βγουν στους δρόμους και να διαδηλώσουν…είχε κιόλας διαθοθεί από μέρες πως οι στρατιώτες είχαν διαταγή να πυροβολούν αδιάκριτα τους διαδηλωτές. Ο πατέρας του Ευαγόρα έφτασε βιαστικός στο γυμνάσιο…βρήκε τον Ευαγόρα και του ζήτησε να πάει σπίτι. Ο Ευαγόρα υποσχέθηκε να υπακούσει…ο πατέρας προχώρησε προς το σπίτι αλλά στον δρόμο τον πλησίασε ένας μαθητής και του είπε φοβισμένα: «Τον Ευαγόρα τον συλλάβανε, σαν πήγαινε σπίτι!»

19 Νοεμβρίου 1955: Ο Ευαγόρας οδηγήθηκε στο δικαστήριο με την κατηγορία ότι μετέσχε παράνομα σε οχλαγωγία. Ο Ευαγόρα δεν παραδέχθηκε και η δίκη αναβλήθηκε για τις 6 Δεκεμβρίου.

5 Δεκεμβρίου 1955: Η παραμονή της μέρας που ο Ευαγόρας Παλλικαρίδης θα εμφανιζόταν μπροστά στον Άγγλο δικαστή…πλησίασε τον πατέρα του: «πατέρα, αύριο είναι η δίκη μου. Ξέρω ότι από το δικαστήριο θα γλιτώσω, μα η αστυνομία θα με συλλάβει και θα με στείλει στο Κάστρο. Εγώ στη φυλακή δε μπορώ να μείνω. Αν δε μπορέσω να δραπετεύσω, θα σκοτώσω κανέναν από τους φρουρούς και θα με σκοτώσουν. Προτιμώ να φύγω, να βγω στο βουνό». Τι μπορούσε να πει και ποια θα ταν η απόφαση του πατέρα μπροστά σε τούτη την αποφασιστική δήλωση του παιδιού του; Είδε πως ο κύβος ερρίφθη…«Παιδί μου, εκεί που θα πας πρόσεξε προ πάντων να σαι τίμιος και ηθικός…πήγαινε στην ευχή μου!»…μα είχε κάτι άλλο να κάνει πριν πάρει τις ανηφοριές. Εκτός από τον πατέρα του, είναι το σχολείο του, την τάξη του, τους συμμαθητές του να αποχαιρετήσει. Μα είναι απόγευμα και κανένας τούτη την ώρα δε βρίσκεται εκεί. Κι αύριο θα ναι πολύ αργά. Έτσι ο αποχαιρετισμός πρέπει να γίνει γραπτός…μπαίνει στην αδειανή αίθουσα της τάξης του…αφήνει πάνω στην έδρα ένα χαρτί και τρέχει…ν΄ ανέβει τα σκαλοπάτια της λευτεριάς…»

Το πρωί οι συμμαθητές του διαβάζουν:

Παλιοί συμμαθηταί, Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας, κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέρα, κάποιος που μπορεί να μη τον ξαναδείτε παρά μόνο νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του, Δεν κάνει να τον κλαίτε. Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό ΜΟΝΑΧΑ
Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. Θ΄ αφήσω αδέλφια συγγενείς, τη μάνα, τον πατέρα μεσ΄ τα λαγκάδια πέρα και στις βουνοπλαγιές. Ψάχνοντας για τη Λευτεριά θα ΄χω παρέα μόνη κατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές. Τώρα κι αν είναι χειμωνιά, θα ΄ρθει το καλοκαίρι Τη Λευτεριά να φέρει σε πόλεις και χωριά. Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. Τα σκαλοπάτια θ΄ ανεβώ, θα μπω σ΄ ενα παλάτι, το ξέρω θαν απάτη, δεν θαν αληθινό. Μεσ΄ το παλάτι θα γυρνώ ώσπου να βρω τον θρόνο, βασίλισσα μια μόνο να κάθεται σ΄ αυτό. Κόρη πανώρια θα της πω, άνοιξε τα φτερά σου και πάρε με κοντά σου, μονάχα αυτό ζητώ. Γειά σας παλιοι συμμαθηται. Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας. Κι όποιος θελήσει για να βρει ένα χαμένο αδελφό, ένα παλιό του φίλο, Ας πάρει μιαν ανηφοριά ας πάρει μονοπάτια να βρει τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. Με την ελευθερία μαζί, μπορεί να βρει και μένα. Αν ζω, θα μ΄ βρει εκεί.

Ευαγόρας Παλληκαρίδης

Στις 18 Δεκεμβρίου 1956 μαζί με άλλους 2 συναγωνιστές του μετέφεραν όπλα και τρόφιμα από την Λυσό. Ξαφνικά βρέθηκαν αντιμέτωποι με αγγλική περίπολο. Οι 2 συναγωνιστές του Ευαγόρα κατάφεραν να διαφύγουν αλλά ο ίδιος συνελήφθη. Στην κατοχή του είχε ένα πυροβόλο Μπρέν γρασαρισμένο. Ήταν συνεπώς ανέτοιμο για να χρησιμοποιηθεί. Επίσης κουβαλούσε 3 γεμιστήρες γεμάτες. Κατηγορήθηκε για κατοχή και διακίνηση οπλισμού και μεταφέρθηκε στη Λευκωσία και η δίκη ορίζεται για τις 15 Μαρτίου. Στη δίκη του ο Παλλικαρίδης δεν άφησε περιθώρια στους δικηγόρους του να τον υπερασπιστούν, αφού παρά τις αντιρρήσεις τους παραδέχθηκε την ενοχή του με τον εξής αξιοθαύμαστο τρόπο. «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο.»


ΗΡΩΩΝ ΓΗ (ΕΥΑΓΟΡΑ ΠΑΛΛΙΚΑΡΙΔΗ)
Όλη η φύση κοιμάται
Τη ναρκώνει το κρύο
Και γω φεύγω λαλώντας
Το στερνό μου αντίο

Και τη μάνα φιλώντας
Τη κοιτάζω να κλαίει
Μάνα μην κλαις της λέω
Μάνα μην κλαις και κλαίω
Κι όλο πάω και τρέχω

και το δάκρυ της σβήνει
για μια μόνο στιγμούλα
και μιαν άλλη μανούλα
την Ελλάδα μας έχω
που όλο κλαίει κι εκείνη

Σ΄ του βουνού τη ραχούλα
στ΄ ανθοστόλιστα πλάγια
τη γλυκιά μου μανούλα
ψάχνω να βρω την άγια

και ανεβαίνω ραχούλες χιονισμένες κορφές
ώσπου να βρω ηρώων γη
κι ηρώων μορφές

Πηγή: http://enantion-olwn.blogspot.com/

ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΝΤΟΡΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ ΤΟΥ ΚΟΥΒΕΛΟΥ

«Στις 24 Δεκεμβρίου 2010 η κ. Ντόρα Μπακογιάννη ως η ιδία επιθυμεί να ονομάζεται, παρ' ότι σήμερον τυγχάνει σύζυγος ετέρου προσώπου του κ. Ισιδώρου Κούβελου, Πρόεδρος του κόμματος που συνέστησε υπό την επωνυμία «Δημοκρατική Συμμαχία» είχε δηλώσει:

«Με κατάπληξη πληροφορήθηκα τις απαράδεκτες δηλώσεις του Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ -οι οποίες ήδη κάνουν τον γύρο του κόσμου μέσω των διεθνών ΜΜΕ- ο οποίος απέδωσε, ούτε λίγο ούτε πολύ, τη δεινή οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα μας σε εβραϊκή συνομωσία, και μεταξύ άλλων, ουσιαστικά αρνήθηκε το Ολοκαύτωμα, τόσο του εβραϊκού λαού, όσο και των Εβραίων συμπολιτών μας ειδικότερα, προβαίνοντας επί πλέον και σε άλλες απαξιωτικές κρίσεις. Η ιστορία δεν ξαναγράφεται με βάση τις προκαταλήψεις κανενός. Γι αυτό κάνω έκκληση στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος να επιληφθεί αμέσως του θέματος, διότι με τις δηλώσεις του ο Μητροπολίτης Σεραφείμ, όχι μόνο θέτει εαυτόν εκτός της κοινωνίας της αγάπης που είναι το βασικό γνώρισμα των Χριστιανών, ιδίως των Ορθοδόξων, αλλά και αμαυρώνει τη μακρά και ένδοξη ιστορία ανοχής της διαφορετικότητας και προστασίας όλων, της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ταυτόχρονα, προσβάλλει βάναυσα τη μνήμη μεγάλων Ιεραρχών, όπως ο Αθηνών Δαμασκηνός, που κατέβαλε κάθε προσπάθεια να διασώσει τους Εβραίους συμπολίτες του της Αθήνας και ο Ζακύνθου Χρυσόστομος ο οποίος κατάφερε κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου να διασώσει και τους 275 Εβραίους της Ζακύνθου. Με τις δηλώσεις του όμως ο Πειραιώς Σεραφείμ, αγνοώντας επί πλέον και το γεγονός ότι η Εκκλησία της Ελλάδος συνδέεται άμεσα με το κράτος, παρέβη και τον ποινικό νόμο της Ελλάδας, ο οποίος και απαγορεύει και τιμωρεί αυστηρά, όσους υποκινούν φυλετικά μίση και πάθη. Αλλά επ αυτού αρμόδια να αποφανθεί είναι η ελληνική Δικαιοσύνη».

Κατ' ουσίαν είχε ζητήσει την ποινική μου καταδίωξη διότι είχα εκφράσει δημοκρατικά και ελεύθερα την άποψή μου όχι αρνούμενος το αυταπόδεικτο γεγονός του ολοκαυτώματος του Εβραϊκού Έθνους αλλά στηλιτεύων τον διεθνή Σιωνισμό και μεταφέρων τας θέσεις των ορθοδόξων Εβραίων όπως αυτές διατυπούνται στις ιστοσελίδες τους, όπως διεξοδικά έχω αναφέρει. Ασφαλώς δεν στράφηκα εναντίον του Εβραϊκού λαού αλλά του Σιωνιστικού λόμπυ και των Ραββίνων του Ιουδαϊσμού που μετέτρεψαν τον θεϊσμό της Παλαιάς Διαθήκης στον εωσφορισμό της Καμπαλά και του Ταλμούδ και που προετοιμάζουν τον κόσμο δια την υποδοχή του ψευδούς Μεσσίου που στην οριακή Αποκάλυψη του Ευαγγελιστού Ιωάννου ονομάζεται Αντίχριστος.

Δεν πέρασε ένας χρόνος και ο Πνευματικός Νόμος λειτούργησε με εκκωφαντικό θόρυβο μετά την δημοσιοποίηση του γεγονότος ότι ο σύζυγος της κ. Μπακογιάννη κ. Ισίδωρος Κούβελος είχε λησμονήσει να δηλώση ένα εκατομμύριο δολλάρια στα εισοδήματά, του με αποτέλεσμα να οδηγείται από την Βουλή των Ελλήνων στον αρμόδιο Εισαγγελέα και ταυτόχρονα η δημοσιοποίησις του όλου θέματος να πλήττει ανεπανόρθωτα και να οδηγεί στο περιθώριο τον κομματικό σχηματισμό της κ. Μπακογιάννη. Έτσι η Δικαιοσύνη θα ασχοληθεί με το ανωτέρω δημοσιοποιηθέν θέμα και όχι με την ελαχιστότητά μου, ως εκείνη επρότεινε. Η δύναμις του Πνευματικού Νόμου παρά την τυχόν αμφισβήτησι των αφελών και αδαών δια μίαν εισέτι φοράν εναργέστατα έδρασε.»

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΒΕΛΑΣ: ΣΑΝ ΗΧΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟΣ

Το κείμενο δημοσιεύεται στο ofono.gr (το site της Ανίτας Πάνια) και το υπογράφει ο γνωστός τραγουδιστής και συνθέτης καθώς δημοσιεύεται στην προσωπική του στήλη

«Χθες ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που άκουσα από στόμα πολιτικού ανδρός κάτι που επιτέλους ξεφεύγει από τα στενά όρια της απόλυτης ηλιθιότητας και τιποτολογίας που χαρακτηρίζει τον πολιτικό λόγο των ανίκανων αυτών του κοινοβουλίου.

Μιλάω για τον Γιώργο Καρατζαφέρη και την εισήγησή του, εκτός του μαντρώματος των λαθρομεταναστών, να έχουν νόμιμο δικαίωμα οι πολίτες αυτής της χώρας να προστατεύουν τη ζωή τους και τα υπάρχοντά τους.

Να έχουν το νόμιμο δικαίωμα να χρησιμοποιούν όπλα εναντίον των αποθρασυμένων αλλοδαπών που κλέβουν, βιάζουν και δολοφονούν τις περισσότερες φορές ατιμωρητί.

Βέβαια αυτή η χώρα έχει συνηθίσει στον βιασμό της από τα επίλεκτα τέκνα της χρόνια τώρα, γιατί να ασχοληθεί με τους ανώνυμους αλλοδαπούς; Αυτοί είναι ένα απλό πταίσμα μπροστά στο παρατεταμένο έγκλημα που βιώνει η Ελλάδα τουλάχιστον επί τρεις δεκαετίες.

Η υφήλιος γνωρίζει τι είναι «έγκλημα και τιμωρία». Η Ελλάδα διδάσκει στον υπόλοιπο κόσμο τι είναι το «έγκλημα και ατιμωρησία».

Και επανέρχομαι στον Καρατζαφέρη που έθιξε το θέμα των λαθρομεταναστών που είναι μία από τις δύο μάστιγες της Ελλάδας είτε συμφωνείτε είτε όχι.

Η άλλη μάστιγα είναι η ανηθικότητα, η ασυδοσία και η ανικανότητα των περισσότερων πολιτικών της.

Δεν ασχολούμαι με τις ετικέτες που προσάπτει η κοινή γνώμη στους ανθρώπους. Το θεωρώ απόλυτα μικρονοϊκό.

Δεν με αφορά η ετικέτα «αριστερός», «δεξιός», «κεντρώος», «κεντροδεξιός», «ακροδεξιός». Δεν με νοιάζει αν ο κύριος Καρατζαφέρης είναι «εξωγήινος».

Ο δογματισμός είναι για τους ηλίθιους.

Ο κομματισμός είναι για τους ηλίθιους.

Ο ηλίθιος δογματισμός και ο κομματισμός έφεραν τη χώρα στην κατάσταση που βρίσκεται αυτή τη στιγμή.

Για μένα υπάρχει σωστό ή λάθος.

Ηθικό ή ανήθικο.

Δίκαιο ή άδικο.

Αλήθεια ή ψέμα.

Οι καιροί αλλάζουν.

Οι άνθρωποι αλλάζουν.

Το σύνταγμα και οι νόμοι θα έπρεπε να αλλάζουν και να αναπροσαρμόζονται στις απαιτήσεις των καιρών.

Η μετριοπαθής πολιτική και η εθελοτυφλία των ηλίθιων και ανίκανων αυτού του κοινοβουλίου, οδηγεί μόνο στην καταστροφή αυτής της χώρας και τη συνεχή ταπείνωσή της.

Οι ακραίες καταστάσεις απαιτούν και ακραίες λύσεις. Ακραία πνεύματα.

Δυστυχώς όμως δεν φτάνει μόνο ένας Καρατζαφέρης, χρειάζονται πολλοί περισσότεροι για να βρει η έννοια της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας και την πρακτική της σημασία...

Έστω όμως και σαν απλή εισήγηση που δεν θα βρει ποτέ της ευήκοα ώτα και θα θαφτεί για πάντα κάτω από την ισοπεδωτική ηλιθιότητα των ισχυρών και των πολλών, στα δικά μου τα αυτιά ακούστηκε σαν ήχος αναστάσιμος...»

Πηγή: http://www.iefimerida.gr

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ ΙΣΤΟΤΟΠΟΣ: ΠΑΛΑΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΑ

Στο blog http://gnoseis.blogspot.com/, σε ψηφιακή μορφή και δωρεάν παλαιά Αναγνωστικά και Νεοελληνικά Αναγνώσματα.

Κατάλογος Αναγνωστικών

1. ΠΑΛΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΑ: 1948 Β ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ
2. ΠΑΛΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΑ: 1971 Α' ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ
3. ΠΑΛΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΑ: 1949 Β ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ
4. ΠΑΛΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΑ: 1963 Β ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ
5. ΠΑΛΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΑ: 1955 Γ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ
6. ΠΑΛΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΑ: 1939 Γ ΤΑΞΗΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ
7. ΠΑΛΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΑ: 1946 Δ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ
8. ΠΑΛΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΑ : 1959 Δ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ
9. ΠΑΛΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΑ : 1955 E ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ
10. ΠΑΛΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΑ : 1957 E ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ
11. ΠΑΛΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΑ : 1966 Ε ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ
12. ΠΑΛΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΑ : 1939 ΣΤ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ
13. ΠΑΛΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΑ : 1943 ΣΤ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ
14. ΠΑΛΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΑ : 1952 ΣΤ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ
15. ΠΑΛΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΑ : 1955 ΣΤ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ
16. ΠΑΛΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΑ : 1957 Β ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ
17. ΠΑΛΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΑ : 1963 Α ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ
18. ΠΑΛΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΑ : 1966 Γ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ
19. ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ Β ΛΥΚΕΙΟΥ 1967
20. ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ Α ΛΥΚΕΙΟΥ 1947
21. ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ Α ΛΥΚΕΙΟΥ 1960
22. ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ 1947

ΠΡΩΗΝ ΠΡΟΞΕΝΟΣ ΚΟΡΥΤΣΑΣ, ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ-ΚΑΜΑΡΙΝΟΣ: ΜΑΣ ΜΙΣΟΥΝ ΘΑΝΑΣΙΜΑ ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ

Τον πρώην Γενικό Πρόξενο της Ελλάδος στην Κορυτσά, Θεόδωρο Οικονόμου – Καμαρινό φιλοξένησε την νύχτα του Σαββάτου 18 Φεβρουαρίου 2012 στο «Blue-Sky» ο πρόεδρος του «Συλλόγου Βετεράνων Κύπρου 1974», Νίκος Αργυρόπουλος.

Πρίν από έναν ακριβώς χρόνο (Φεβρουάριος 2011) ο κ. Καμαρινός είχε ανακληθεί από την κυβέρνηση του Τζέφρυ Παπανδρέου ως… επικίνδυνος εθνικιστής. Ποίο ήταν το αμάρτημά του; Ότι μιλώντας σε εκδήλωση Βορειοηπειρωτών είπε: «Στην Κορυτσά υπάρχουν Έλληνες και πρέπει να απολαμβάνουν μειονοτικών δικαιωμάτων, όπως όλοι οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου και της υπόλοιπης Αλβανίας».

Επίσης, κάλεσε τους εκτός μειονοτικών περιοχών Βορειοηπειρώτες να δηλώσουν την ελληνική τους καταγωγή στην απογραφή πληθυσμού του Οκτωβρίου, λέγοντας πως οι Βλάχοι της Αλβανίας έχουν ελληνική συνείδηση!.. Στην δήλωση ανακλήσεως του κ. Καμαρινού, το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών (υπουργός ήταν ο Δ. Δρούτσας) ανέφερε ότι… «τα περί Ελλήνων στην Κορυτσά είναι προσωπική γνώμη του κ. Προξένου»!..

Μιλώντας στον Νίκο Αργυρόπουλο, ο κ. Καμαρινός αποκάλυψε τα εξής φρικτά: 1) Ο Ανθελληνισμός από τον οποίον διακατέχονται οι Αλβανοί είναι ΜΗ αναστρέψιμος. Μάς μισούν θανάσιμα, επιβεβαιώνοντας την παροιμία… «ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος». Καθημερινά κυκλοφορούν στην Αλβανία πολυτελείς εκδόσεις ιστορικών βιβλίων που στάζουν μίσος για την Ελλάδα, ενώ στα αλβανικά σχολεία τα παιδιά μαθαίνουν ότι η Μεγάλη Αλβανία φθάνει μέχρι την… Πάτρα!
2) Ο Αλβανός δολοφόνος του Βορειοηπειρώτη Αριστοτέλη Γκούμα (Χιμάρα, Αύγουστος 2010) έφαγε μόνο έναν χρόνο φυλακή και έχει ήδη αποφυλακισθεί. Ο Αλβανός εισαγγελεύς έκρινε πως ο λυντσαρισθείς Αριστοτέλης Γκούμας έκανε μανούβρες με το αμάξι του και ενοχλούσε τους Αλβανούς που τον λυντσάρισαν, άρα το έγκλημα έγινε εν αμύνη!.. Φαντάζεστε κάποιον Έλληνα εισαγγελέα να έρριχνε μόνο έναν χρόνο φυλακή σε κάποιον Έλληνα που θα σκότωνε Αλβανό στην Ελλάδα; Όχι, βέβαια: Η Ελληνική Δικαιοσύνη είναι άτεγκτη στον «Ρατσισμό»! Ιδού γιατί πάμε κατά διαβόλου…

3) Ήταν προδοτική η στάσις της «Ομόνοιας» να κηρύξει αποχή των Βορειοηπειρωτών από την απογραφή του περασμένου Οκτωβρίου. Διότι οι Αλβανοί ισχυρίζονται σήμερα πως είναι ανύπαρκτοι οι Έλληνες εκτός μειονοτικών περιοχών! Μιλάμε για «αυτοκτονία, για αυτοευνουχισμό», ανέφερε χαρακτηριστικά ο πρώην Γενικός Πρόξενος Κορυτσάς και κατήγγειλε το Ελληνικό Κράτος πως εδώ και 20 χρόνια στηρίζει την «Ομόνοια» με άφθονο χρήμα, χωρίς να ελέγχει πού πάει αυτό το Χρήμα!.. Μια ζωή κρετίνοι οι πολιτικάντηδές μας…

Πηγή: www.stoxos.gr

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΞΕΒΑΝΗΣ: Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΟΥ "ΕΓΩ"

Χειρότερο απ’ το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον φιλτράρει η λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει χειρότερος φόβος απ’ τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι και καταλήγεις να φοβάσαι τα πάντα. Λίγο πριν απ’ το τέλος, φοβάσαι τον φόβο σου και καταλήγεις να φοβάσαι τον εαυτό σου.
Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει να φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί ν’ απαντήσει αλλά και κανένας δεν θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι; Θ’ αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα προσφέρει καμιά απόλαυση; Θ’ αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια;
Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνουμε ρετσίνα με τον γείτονα που δεν γνωρίζουμε καν, όπως σ’ εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο απ’ όλα είναι το δικό μας σενάριο;

Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι εφορίες της διαφθοράς; Τα νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και ανεπάγγελτους; Θ’ αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός, ο Καραμανλής δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποια, αλήθεια, είναι η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;
Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που δικαιούμαστε και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε. Στη γειτονιά μου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και τα 6 κομμωτήρια και θα μείνει μόνο ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν διακοποδάνεια.
Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του ρίξει δυο γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θ’ αναθρέφει πια τα παιδιά. Οι σύγχρονες μανάδες ίσως δεν θ’ αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θ’ ανακαλύψουν τη σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με 10 το λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους κατιμάδες επιστήμονες με το αζημίωτο.

Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να είναι το υποκατάστατο του οργασμού στις κουβέντες που ψάχνουν την επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό οργασμό, μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους εκτιμάμε. Θ’ αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος και όχι αναγνωρίσιμος. Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την Τζούλια για τις κόρες τους.

Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το διεστραμμένο «εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό ταπετσαρίες που φοράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά ουσιαστικοί. Μπορεί ίσως και ν’ αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή.

Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια τρέντι. Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν τις ψεύτικες επιδοτήσεις, στα σπίτια τους. Στα καφενεία των χωριών θα συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Οι DJs, οι image makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη δουλειά.

Το σύστημα της αξιολόγησής μας θ’ αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε πραγματικά να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα. Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση. Και ίσως καταλάβουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπιταλισμού, που φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις, ήταν αυτοί που μας εξαπάτησαν την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Black. Ίσως ψάξουμε για μια πιο δίκαια ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση δίκιου με τη σύγκριση τραπεζικών λογαριασμών.
Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες ν’ αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί, πατώντας σε αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν να πουλάνε βαμβάκι, και στις δημόσιες σχέσεις.

Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θ’ απολυθούν κάποιοι απ’ αυτούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλείψιμο, αναξιοπρέπεια. Τα επαρχιακά μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι «Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρνουν επίδομα. Και όσες απ’ αυτές είναι επώνυμες δεν θα είναι «κατά του γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα.
Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που αναπαράγει τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμένο του εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι ευτυχία την κενότητα και τον ευδαιμονισμό. Φοβάμαι.

Γι’ αυτό θέλω να τελειώνουμε.

Πηγή: www.defencenet-point.gr

ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ: ΚΥΡΙΑΚΗ 11/3/2012 ΣΤΟ ΔΙΣΤΟΜΟ - ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ "ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ"

AΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
Σας ενημερώνουμε ότι την Κυριακή 11 Μαρτίου 2012 και στις 11:00 πμ,
ο ανεξάρτητος βουλευτής Πάνος Καμμένος,
θα ανακοινώσει την ίδρυση του κόμματος ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
στο δημαρχείο (αίθουσα συνεδριάσεων δημοτικού συμβουλίου) του Διστόμου.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
10: 30 πμ Κατάθεση στεφάνου στο Μαυσωλείο Διστόμου
11: 00 πμ Παρουσίαση κόμματος ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, αίθουσα συνεδριάσεων
δημοτικού συμβουλίου Δήμου Διστόμου Αράχωβας Αντίκυρας
12:00 μ Επίσκεψη στο Μουσείο Θυμάτων

ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΦΑΗΛΟΣ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗΣ: ΝΕΟΙ ΕΘΝΙΚΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΕΝ ΟΨΕΙ

Μην νομίζετε ότι οι λύκοι και τα τσακάλια γύρω μας θα κάτσουν ήσυχα να περιμένουν να ανανήψουμε.
Οι εχθροί δεν έχουν σαβουάρ βιβρ.
Στους επόμενους μήνες οι Σκοπιανοί κατσαπλιάδες, πολιτικοί επίγονοι του Ιβάν Μιχαήλοφ, κολλητού των SS του Χίμλερ και του Άντε Πάβελιτς, του χασάπη της Κροατίας, στην εαρινή σύνοδο του ΝΑΤΟ θα επαναφέρουν το ζήτημα της εισδοχής τους στην Συμμαχία.
Εν ολίγοις έχουμε νέο Βουκουρέστι εν όψει.
Μάλιστα ατζέντηδές τους σε αυτό είναι οι Γερμανοί.

Οι παλιές συμμαχίες αναβιώνουν, φαίνεται. Αν και είναι ακατανόητο, τι διάολο θέλουν οι Γερμανοί να χώνουν την μύτη τους και τι τους ωφελεί να μας δημιουργούν και τέτοιου τύπου προβλήματα. Μα πόση υποχρέωση έχουν στους φασίστες επιγόνους του Μιχαήλοφ;
Εκείνος όλα κι όλα τρία τάγματα εθελοντών είχε σχηματίσει με δίγλωσσους από την Έδεσσα, την Φλώρινα και την Καστοριά, εθελοντές στα SS τα παλληκάρια. Λέτε να τους ξεπληρώνουν τώρα αυτή την συνδρομή;
Από την άλλη ο Ερντογάν κι οι νεοοθωμανοί ισλαμοφασίστες του, καίγονται για νέο σχέδιο λύσης, πριν τον Ιούνιο, διότι τότε η Κυπριακή Δημοκρατία αναλαμβάνει την Προεδρία της Ε.Ε. Ήδη ο Μπαν Κι Μουν, κάνει το σχετικό σέρβις στα μεμέτια.
Έχουμε λοιπόν μπροστά μας νέο Βουκουρέστι κι ενδεχόμενο νέο σχέδιο τύπου απαρτχάϊντ για την Κύπρο. Αυτή τη φορά δυστυχώς χωρίς Τάσσο απέναντι για να τους τσαταλιάσει. Θα έχουμε όμως Αντώνη Σαμαρά, απ’ ότι φαίνεται.
Ευτυχώς. Κι έχουμε και τους Ισραηλινούς, που φαντάζομαι, όπως και στο πανίσχυρο λόμπυ τους στις ΗΠΑ, δεν θα τους αρέσει ενδεχόμενη κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και έλεγχος όλου του νησιού από τους ισλαμοφασίστες του Ερντογάν, που μάλλον την βγάζει δεν την βγάζει ένεκα της επαράτου νόσου.

Λοιπόν, εκτός των περικοπών, του PSI και της μάχης του ΚΚΕ με τις πατάτες, πάντα υπάρχουν και τα άλλα ζητήματα. Μακρόχρονα, με διαστάσεις πραγματικές αλλά και ηθικές.
Αυτά που κι αν εμείς τα ξεχνάμε, μας τα θυμίζουν οι εχθροί.

Γιατί, λυπάμαι που θα στεναχωρήσω το ψηλό παιδί από τη Μινεσότα και κολοσσούς σαν τον Βερέμη και τη Ρεπούση, ομοϊδεάτες του αγωνιστή του Έθνους Μάταντζη, αλλά έχουμε εχθρούς. Ήδη το μάτι τους γυαλίζει από την ανυπομονησία, τους τρέχουν τα σάλια.
Λοιπόν πως θα πάμε να αντιμετωπίσουμε και αυτά τα ζητήματα; Με ποιον; Αδέρφια, μην παίζετε από τσαντίλα με την ψήφο σας.
Σε αυτή την περίπτωση δεν κινδυνεύεις από τύφλωση, κινδυνεύεις από ακυβερνησία, ισορροπίες με ενδοτικούς μηδενιστές, από τους οποίους βρίθει το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, το πλυντήριο των αποδομητών. Ισχυρή αυτοδύναμη κυβέρνηση για τους παλιούς και νέους κινδύνους.
Αυτό χρειαζόμαστε.
Γιατί πρέπει και τον βήχα στους εχθρούς να κόψουμε και ανάταση να δοθεί στον Λαό.
Οι γνωστοί πρόθυμοι Χατζηαβάτηδες θα φέρουν την κρίση ως δικαιολογία για να σκύψουμε, για να κλείσουμε τσάτρα πάτρα και με συνοπτικές διαδικασίες μακροχρόνια ζητήματα.
Μέχρι και ο ακατανόμαστος θα κάνει δηλώσεις, θυμηθείτε το. Ο υβριστής του Τάσσου.
Ο αγώνας θα είναι πολυμέτωπος.
Πρέπει να κινήσουμε τα μεγάλα έργα, να ξεσκίσουμε την γραφειοκρατία, να φέρουμε επενδύσεις, να ξαποστείλουμε από κει που΄ρθαν τους λαθρομετανάστες που δεν δικαιούνται πολιτικού ασύλου, δηλαδή την συντριπτική πλειοψηφία, να χτυπήσουμε την αισχροκέρδεια.

Παράλληλα όμως να φυλάξουμε άγρυπνα την Πατρίδα, που τα αληθινά σύνορά της φτάνουν ως τ’ ακρογιάλια της Κερύνειας.

Η καρδιά κι η Ιστορία, βλέπετε, δεν δείχνουν διαβατήριο, η Τιμή και το Αίμα δεν ξέρουν από Ζυρίχη και Λονδίνο και νισάφι πια με τα φασιστόμουτρα του Γκρουέφσκι.
Να κινήσουμε τα γρανάζια της οικονομίας αλλά και να δούμε πάλι την Σημαία μας να κυματίζει αγέρωχη, να πούμε και κανένα μεγάλο ΟΧΙ!

Πηγή: http://national-pride.org

ΑΝΝΑ ΒΑΓΕΝΑ - ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ